Free for all

JohnnyBee

Wilkołak <gr. lukanthrpos = lukos "wilk" + anthrpos "człowiek">

Klasyfikacja: I-c

Wprowadzenie: Wzmianki o lykantropach można napotkać głównie w Europie, głównie w opowieściach ludowych, jednakże w aktach sądowych z czasów średniowiecza pełno jest wzmianek o procesach ludzi uznanych za wilkołaków, u których dopiero w późniejszym czasie zaczęto dopatrywać się choroby psychicznej. Zbrodniarzy-wilkołaków osądzano jako psychicznie chorych i odsyłano ich do przytułków i szpitali dla obłąkanych. Powstało wiele teorii na temat przyczyn lykantropii. Jedna z nich była opublikowana w pracy Roberta Burtona (1621r.), zakonnika i scholastyka, dotyczącej lykantropii jako formy obłędu. Nosiła nazwę "Anatomia melancholii". Autor winił za nią wszystko - od czarostwa aż po złą dietę, niezdrowe powietrze, bezsenność i brak ruchu.

Należy jednak odróżnić te wzmianki od przypadków rzeczywistej lykantropii - przed Wydarzeniem były one jedynie przejawem choroby psychicznej - tj. chory wierzył, że zmienia się w wilka, czemu jednak nie towarzyszyły żadne zmiany fizyczne. Późniejsze obserwacje wykazały jednak, że jedyny sposób w jaki można zarazić się lykantropią właściwą to ugryzienie przez innego lykantropa w wilczej postaci.

Wygląd: Jako przedstawiciele teriomorfów lykantropy mogą przyjmować dwie formy. Normalnie wyglądają oni jak zwykli ludzie, (patrz punkt: Rozpoznawanie) jednak w czasie pełni Księżyca zachodzi u nich nieświadoma przemiana, aczkolwiek tzw. lykantropy świadome są w stanie świadomie rozpocząć przemianę. W tej postaci lykantropy wyglądają jak skrzyżowanie człowieka z wilkiem, tj. jak wilk o antropomorficznych cechach. W tej postaci całe ciało porasta gęsta sierść, najczęściej brązowego koloru.

Budowa ciała: Ponieważ lykantropy po śmierci ulegają spontanicznej przemiane z powrotem do postaci ludzkiej (Patrz: Tłumienie reakcji ludzi) wszelkie konkluzje dotyczące budowy szkieletu wilkołaka opierają się tylko na relacjach oraz obserwacji żywych okazów.

I tak, górna część ciała nie ulega znaczącym zmianom - aczkolwiek rozmiary kości mogą ulec zmianie, ich wzajemne proporcje pozostają stałe. Wyjątkiem od tego jest czaszka: szczęki lykantropa po przemianie wydłużają się do przodu, tak że jego głowa upodabnia się do wilczej.
Należy przypuszczać, że miednica wilkołaka ulega rekonstrukcji mającej na celu upodobnienie jej do budowy wilczej miednicy, podobnie jak jego nogi. Stopy wilkołaków wydłużają się tak, że cała noga przypominają zadnie łapy normalnego wilka - tj. ciężar ciała wilkołaka opiera się na palcach jego nóg. Sumaryczna długość nogi jednak ulega skróceniu do długości ramion - dzięki temu wilkołak może biegać na czterech kończynach, podobnie jak normalne ssaki z rodziny psowatych, aczkolwiek potrafi poruszać się też na zadnich łapach.

W postaci ludzkiej natomiast nawet dokładna sekcja nie była w stanie wykazać żadnych różnic w budowie ciała w porównaniu z typowym przedstawicielem homo-sapiens.

Tryb bytowania: W normalnych warunkach lykantropy zachowują się jak zwykli ludzie. Często też nie zdaje sobie sprawy ze swojej odmienności możliwości - tj. zmianie ulegają tylko w czasie pełni Księżyca i nie z własnej woli. W czasie pełni księżyca wilczy instynkt kompletnie tłumi osobowość człowieka - taki wilkołak jest niczym innym jak bezrozumnym zwierzęciem opanowanym żądzą zabijania, a następnego dnia nie będzie pamiętał co robił w nocy. Taki stan rzeczy trwa przez kilka godzin - dokładny czas zdaje się zależeć od kondycji; im jest lepiej wysportowany, tym dłużej jest w stanie utrzymywać postać wilkołaka.

Odstępstwem od tego zachowania są tzw. lykantropy świadome - tj. takie, które wiedzą o swojej chorobie i które są w stanie do pewnego stopnia ją kontrolować. Jak wspomniano wyżej, wilkołaki świadome są w stanie ulec przemianie w dowolnym momencie - muszą jedynie do tego celu być świadome, tj. nie pozbawione przytomności (wszystkie wilkołaki ulegają przemianie podczas pełni bez względu na stan świadomości). Uwaga: Lykantropy świadome w ograniczonym stopniu zachowują świadomość i swoją wiedzę nawet po przemianie.

Rozpoznawanie: W postaci ludzkiej lykantrop jest niemal nie do odróżnienia od normalnego człowieka. Uważny obserwator może jednak zaobserwować pewne zmiany. Przede wszystkim należy zwracać uwagę na zachowanie zwierząt wokół podejrzanego - w więcej niż jednym przypadku zaobserwowano nerwowe zachowanie zwierząt wokół lykantropa. Zaobserwowano też drobne zmiany w diecie - zarażony lykantropią preferuje spożywać potrawy mięsne, aczkolwiek jego przeżycie oraz zdrowie od tego nie zależy - jest to jedynie zmiana w guście.

U lykantropów świadomych natomiast lykantropia może przejawiać się zmianami fizycznymi i psychicznymi nawet w ludzkiej postaci. Należy wypatrywać takich znaków, jak zrośnięte brwi, nadmierne owłosienie ciała (przede wszystkim dłoni) oraz zmiany w uzębieniu.

Lykantropy wykazują zwiększoną wrażliwość na srebrne przedmioty (patrz: Słabe punkty). Dobrym pomysłem może być noszenie na palcu srebrnego sygnetu i uściśnięcie dłoni podejrzanego o lykantropię. Przeważnie będzie on zdradzał objawy wyczerpania po kontakcie ze srebrnym przedmiotem, lub wręcz niechęć do kontaktu ze srebrnymi przedmiotami (co może przejawiać się w doborze umeblowania i zastawy stołowej w jego domu).

Możliwości bojowe: W postaci ludzkiej lykantrop stanowi zazwyczaj nie większe zagrożenie niż typowy homo-sapiens, przy czym lykantropizm nie oznacza, że nie może od należeć jednocześnie do typu I-b (Choroba jednak najwyraźniej nie jest w stanie zarazić humanoidów typu I-d).

W postaci wilkołaka lykantrop dysponuje natomiast zwiększoną siłą, zręcznością, szybkością oraz wigorem. Jest więc on w tym stanie zdolny do szybkiego poruszania się, skoków na duże odległości, jak również niszczenia nawet solidnym przeszkód między sobą a tym co uważa za swój cel. Aczkolwiek w większości przypadków wilkołak nie będzie mądrzejszy i sprytniejszy od typowego psowatego, nadal stanowi od bardzo poważne zagrożenie jeżeli dojdzie do walki wręcz. Z końców palców dłoni po przemianie wyrastają długie pazury, zdolne do zadawania głębokich ran szarpanych. Dodatkowo paszcza wilkołaka jest zdolna do zadawania bolesnych ukąszeń. Właśnie ugryzień należy się wystrzegać, ponieważ to właśnie one powodują lykantropię. Nosicielem zarazy jest więc najprawdopodobniej ślina potwora.

Słabe punkty: W postaci ludzkiej lykantrop odnosi obrażenia tak jak zwykły człowiek, w postaci wilkołaka jednak jest on dosyć odporny na obrażenia zadawane przez konwencjonalną broń palną. Jeżeli więc agent nie posiada specjalnego wyposażenia, ogień z broni Gatlinga na krótkim dystansie jest w stanie co najmniej poważnie zranić bestię.

Zalecane jest celowanie w nogi - ograniczy to ruchliwość wilkołaka, umożliwiając agentowi utrzymywanie bezpiecznego dystansu. Strzały w głowę mogą nie być skuteczne, zapewne z uwagi na grubszą pokrywę czaszki, jednak jej większy rozmiar powinien ułatwić celowanie, a każde uszkodzenie paszczy utrudni bestii przenoszenie zarazy.

Jak jednak wspomniano wyżej, lykantropy wykazują jednak zwiększoną wrażliwość na srebrne przedmioty, niezależnie od postaci. Srebrne kule dla przykładu wykazują zwiększoną skuteczność przeciwko lykantropom w normalnej postaci, oraz zadowalającą skuteczność w postaci wilkołaka (w tym znaczeniu, że trafienie wilkołaka w głowę srebrną kulą w większości przypadków spowoduje jego śmierć). Zaleca się więc na terenach na których występują wilkołaki noszenie przy sobie broni zapasowej załadowanej srebrnymi kulami.

Tłumienie reakcji ludzi: Z uwagi na tryb życia wilkołaki są najaktywniejsze w nocy, co skutecznie redukuje liczbę ewentualnych świadków. Z uwagi na szybkość wilkołaków postronni świadkowie często mogą nawet nie zauważyć bestii dopóki nie jest za późno. Pewnym problemem może być wydawane przez wilkołaka odgłosy, a konkretnie wycie - można to jednak wytłumaczyć jako wycie normalnego wilka.

Rany zadawane przez wilkołaka na pierwszy rzut oka przypominają rany zadane przez typowe wilki - co bardziej brutalne bestie są jednak w stanie zadać bardziej rozległe rany, głównie szarpane. Jeżeli agent będzie przez pewien okres czas sam na sam ze zwłokami ofiary, możliwa jest jednak zmiana ich kształtu za pomocą zwykłego noża - zaleca się konsultacje z lekarzem, który może zademonstrować różnice pomiędzy ranami zadawanymi przez wilka a zadawanymi przez większego naturalnie występującego drapieżnika, jak np. lwa (w miastach które mają zoo lub przejezdny cyrk) czy też niedźwiedzia.

Jak wspomniano wyżej, ciało wilkołaka po śmierci powraca do ludzkiej postaci - nie jest więc konieczne usuwanie ciała, jedynie ewentualnie upozowanie go w sposób sugerujący np. napaść rabunkową lub rytualny mord fikcyjnej grupy fanatyków.

Znane przypadki: Gary Itarno, 19.X.73 – Denver, rozwiązane. Thomas Burton, 27.XI. 73 - rozwiązane.
Francis Cappa, 9.V.74 – Portland, rozwiązane. John DeBluise, 14.IX.73 – Butte Cit
Peter Caller, 01.I.75 – Deadwood – nierozwiązane. Carey
Detroit, nierozwiązane, doścignięty w Fa
Minneapolis, rozwiązane. Ste
Delaney, 11.IV.7
rozwią
13.